Często zadawane pytania
i błędne przekonania

Błędne przekonanie: Chociaż coraz większy nacisk kładzie się na używanie wykrojów, nadal istnieje zamieszanie w odniesieniu do rzeczywistej definicji linii cięcia poprzecznego w przeciwieństwie do linii cięcia wykrojowego, oraz wykroju w przeciwieństwie do blachy.

Wyjaśnienie: Wykrój jest ogólnie uważany za część o stosunkowo ścisłej tolerancji. Zazwyczaj jest już przycięty do określonego rozmiaru. W rezultacie wykrój zwykle przechodzi bezpośrednio do następnego procesu produkcyjnego bez ponownego ścinania.

Z drugiej strony arkusz jest przycinany do standardowego rozmiaru, który jest później ponownie ścinany przed użyciem.

Linie cięcia poprzecznego są ogólnie uważane za systemy, które wytwarzają blachy, podczas gdy linie do cięcia wykrojowego, wykorzystujące systemy podawania o ścisłej tolerancji w połączeniu z przycinarkami krawędziowymi lub krajarkami do cięcia wzdłużnego, mają zdolność do wytwarzania blach, a także wykrojów o ścisłej tolerancji.

Podsumowanie: Zazwyczaj oba systemy są dość podobne, a główną różnicą jest system pomiarowy, który zawierają.

Wniosek: Chociaż większość nieporozumień opiera się na założeniach i błędnie zinterpretowanych informacjach, często są one postrzegane jako fakt. Jednak dokładniej przeglądając informacje, większość z nich można wyjaśnić.

Błędne przekonanie: Aluminium zwykle wymaga mniejszej siły cięcia niż stal. W związku z tym istnieje powszechne przekonanie, że łatwiej jest je również prostować.

Wyjaśnienie: Aby wywołać trwałe odkształcenie w określonym rodzaju materiału, materiał musi zostać rozciągnięty poza jego granicę plastyczności. Jeśli granica ta nie zostanie przekroczona, materiał powróci do pierwotnego kształtu.

Wszystkie stale mają taką samą elastyczność niezależnie od wytrzymałości na rozciąganie lub granicy plastyczności; to znaczy, aż do osiągnięcia granicy plastyczności, wszystkie rozciągają się w tym samym stopniu pod danym obciążeniem.

W porównaniu ze stalą aluminium jest bardziej elastyczne; oznacza to, że będzie się rozciągać bardziej pod tym samym obciążeniem. W rezultacie aluminium o tej samej granicy plastyczności co stal wymaga większego wydłużenia, aby wywołać trwałe odkształcenie.

Rolki robocze muszą być wprowadzane głębiej, co skutkuje zwiększonym obciążeniem maszyny, ugięciem i zapotrzebowaniem na moc. Podobnie egzotyczny materiał, taki jak tytan, który jest jeszcze bardziej elastyczny, jest niezwykle trudny prostowania.

Podsumowanie: Ponieważ aluminium jest miękkie, cięcie wymaga mniejszego tonażu. Proces prostowania ma jednak bezpośredni związek z elastycznością materiału. Im bardziej elastyczny jest dany rodzaj materiału, tym trudniej go prostować.

Wniosek: Chociaż większość nieporozumień opiera się na założeniach i błędnie zinterpretowanych informacjach, często są one postrzegane jako fakt. Jednak dokładniej przeglądając informacje, większość z nich można wyjaśnić.

Błędne przekonanie: W niektórych zastosowaniach pętla typu CTL/linie do cięcia wykrojowego mogą ponownie wprowadzić do taśmy rezydualne wygięcie po jej wyprostowaniu. Chociaż jest to prawdziwe stwierdzenie, często jest postrzegane jako nieodłączny problem związany z tym konkretnym typem linii.

Wyjaśnienie: Linia typu pętli funkcjonuje z pętlą akumulacyjną umieszczoną między prostowarką a podajnikiem. Pętla umożliwia ciągłe prostowanie materiału, podczas gdy podajnik zatrzymuje go na chwilę w celu wykonania cięcia.

Ponieważ materiał jest wyprostowany przed wejściem do pętli, gdy materiał przechodzi przez pętlę musi być zachowany odpowiedni promień wygięcia, aby zapobiec ponownemu wprowadzeniu rezydualnego wygięcia taśmy.

Gdyby ten promień wygięcia był zbyt mały, materiał zostałby rozciągnięty poza granicę plastyczności, co skutkowałoby ponownym wprowadzeniem rezydualnego wygięcia.

Ze względu na niską granicę plastyczności stal zazwyczaj wymaga znacznie większego promienia, podczas gdy bardzo elastyczny materiał, taki jak aluminium, wymaga nieco mniejszego.

Zwykle odległość pomiędzy promieniami obu ramp (zgięć) podczas wprowadzania i wyprowadzania z pętli jest równa dwukrotności tego promienia. Gdy materiał przechodzi przez pętlę, zwisa między rampami (zgięciami), tworząc półkole. To półkole jest określane terminem „pełnej pętli”.

Podsumowanie: Linie w pętli ponownie wprowadzą rezydualne wygięcie taśmy, jeśli nie zostanie użyty odpowiedni promień. Wielkość promienia jest ściśle funkcją grubości, granicy plastyczności i rodzaju materiału poddawanego obróbce.

Wniosek: Chociaż większość błędnych przekonań opiera się na założeniach i nieprawidłowej interpretacji informacji, często są one postrzegane jako fakt. Jednak poprzez dokładniejsze przeanalizowanie informacji, większość z nich można skorygować.

Błędne przekonanie: Specyfikacje te, chociaż wyraźnie różne, często są błędnie interpretowane jako mające to samo znaczenie.

Wyjaśnienie: Powtarzalność odnosi się do zdolności powtórzenia lub powielenia danego zestawu warunków bądź okoliczności w określonym zakresie lub z określoną tolerancją. Powtarzalność „maszyny” odnosi się do zdolności konkretnej maszyny do mechanicznego powtarzania ruchu lub działania.

Przykładowo, w przypadku podajnika walcowego, jeśli podajnik ma powtarzalność maszyny  ±0,127 mm (0,005″), mechaniczne powtórzenia maszyny zawierałyby się w zakresie ±0,127 mm (0,005″).

Powtarzalność „części” odnosi się do odchylenia wymiarowego między częściami wytworzonymi podczas określonego procesu. Jeśli system ma określoną powtarzalność długości części wynoszącą ±0,127 mm (0,005″), hipotetycznie różnica pomiędzy długością poszczególnych części wytworzonych podczas tego procesu nie będzie się różnić o więcej niż ±0,127 mm (0,005″).

Podsumowanie: Podczas gdy powtarzalność maszyny bezpośrednio wiąże się z tolerancją części, które maszyna może potencjalnie produkować, to odnosi się ona tylko do mechanicznej zdolności maszyny do powtarzania.

Pomimo że powtarzalność maszyny i części może być teoretycznie taka sama, jednak ze względu na inne czynniki, to generalnie będą one inne. Powtarzalność części odnosi się do gotowego produktu; w rezultacie jest to najbardziej znacząca z obu tych statystyk.

Wniosek: Chociaż większość błędnych przekonań opiera się na założeniach i nieprawidłowej interpretacji informacji, często są one postrzegane jako fakt. Jednak poprzez dokładniejsze przeanalizowanie informacji, większość z nich można skorygować.

Błędne przekonanie: Czasami sugeruje się, że rozwijarki typu pull off rozciągają cienki i/lub miękki materiał podczas ciągłej pracy linii. W związku z tym w zastosowaniach tych należy stosować napędzaną rozwijarkę. Czy istnieją faktyczne podstawy uzasadniające to stwierdzenie?

Wyjaśnienie: Rozwijarki są używane w dwóch podstawowych trybach pracy. Rozwijarka z napędem jest używana w celu wytworzenia luźnego zwisu materiału między rozwijarką a prostowarką. Ten luźny zwis zapewnia, że do prowadnic bocznych podawany jest luźny materiał, co umożliwia wyrównanie taśmy przed wprowadzeniem jej do prostowarki.

Rozwijarka typu pull-off jest zwykle używana dla celów przeprowadzania taśmy; jednak po uruchomieniu staje się odciągarką, odwijając materiał z kręgu.

Aby zapobiec szarpnięciom i zapewnić płynne odwijanie, urządzenie wyposażone jest w hamulec w celu utrzymania stałego naprężenia materiału między rozwijarką a prostowarką.

Podstawa ruchoma umożliwia poprzeczne poruszanie się rozwijarki. Ruch poprzeczny służy do utrzymywania kręgów na linii środkowej. Jeśli materiał odchodzi od środka, rozwijarka automatycznie kompensuje to, przesuwając się w przeciwnym kierunku do momentu, aż taśma zostanie wyśrodkowana.

Podsumowanie: Pomimo że rozwijarka typu pull-off powoduje naprężenie taśmy, dla zapewnienia prawidłowego działania wymagane jest minimalne napięcie wsteczne.

Ponieważ wielkość niezbędnego napięcia jest bezpośrednio związana z grubością i szerokością materiału, tj. im cięższy materiał, tym większe napięcie, materiał najbardziej podatny na uszkodzenia wymaga najmniejszego naprężenia.

W rezultacie prawdopodobieństwo rozciągnięcia materiału podczas normalnej pracy jest bardzo małe. Ponieważ pociąganie przez rozwijarkę wyrównuje taśmę poprzez poprzeczne przesuwanie całego kręgu, prowadnice krawędziowe są eliminowane. W związku z tym rozwijarka pull-off doskonale nadaje się do tego zastosowania.

Wniosek: Chociaż większość błędnych przekonań opiera się na założeniach i nieprawidłowej interpretacji informacji, często są one postrzegane jako fakt. Jednak poprzez dokładniejsze przeanalizowanie informacji, większość z nich można skorygować.

Błędne przekonanie: Podczas gdy okrawarki krawędziowe są często używane do przycinania taśmy na określoną szerokość przed cięciem poprzecznym, proces ten jest często postrzegany jako mający również zdolność eliminowania wygięcia.

Wyjaśnienie: Praktycznie cały materiał ma pewien stopień wygięcia. Istnieją dwa rodzaje wygięcia.

Najbardziej dominujący jest nazywany „zamiataniem”. Zamiatanie odnosi się do taśmy, w przypadku której krzywizna materiału przebiega w tym samym kierunku w obrębie całego kręgu. Jest to reprezentatywne dla większości walcowanych kręgów.

Drugi rzadziej występujący rodzaj pochylenia nazywany jest „wężem”. Wąż odnosi się do taśmy, której krzywizna jest zmienna w kierunku poprzecznym. Przyczyną obu wygięć jest fakt, że jedna krawędź taśmy jest dłuższa od drugiej. Aby usunąć wygięcie, krótka krawędź taśmy musiałaby zostać wydłużona poprzez rozciągnięcie jej lub materiał musiałby zostać fizycznie przycięty na wszystkich czterech krawędziach nożycami do blachy.

Zazwyczaj, gdy materiał przechodzi przez okrawarkę krawędziową, powiela wygięcie, które jest już obecne w taśmie. Taśma przechodzi przez noże tak jak samochód na zakręcie. Bez tego działania sterującego, w pewnym momencie pod nożami nie byłoby taśmy.

Podsumowanie: Chociaż okrawarki krawędziowe mogą dokładnie przyciąć taśmę do określonej szerokości, urządzenia te nie mają zdolności usuwania wygięcia.

Wniosek: Chociaż większość błędnych przekonań opiera się na założeniach i nieprawidłowej interpretacji informacji, często są one postrzegane jako fakt. Jednak poprzez dokładniejsze przeanalizowanie informacji, większość z nich można skorygować.

Błędne przekonanie: Niektórzy producenci dość często umieszczają okrawarki krawędziowe przed prostowarką, podczas gdy inni umieszczają je bezpośrednio za prostowarką. Czy jest ku temu jakiś powód?

Wyjaśnienie: Podczas każdego procesu cięcia wzdłużnego/ścinania w materiale powstają naprężenia. Zazwyczaj im cięższy materiał i węższa taśma, tym większe jest potencjalne naprężenie. Poprzez umieszczenie okrawarki krawędziowej przed prostowarką, taśma jest prostowana po przycięciu, co powoduje zmniejszenie tych naprężeń.

Prostowarka ma również tendencję do wybijania zadziorów, które mogły wynikać z procesu cięcia wzdłużnego. Pomimo że umieszczenie okrawarki krawędziowej przed prostowarką ma zalety, ma również potencjalne ograniczenia.

Ponieważ taśma jest najpierw przycinana, a następnie wyrównywana, nierówności kształtu taśmy mogą wpływać na tolerancje. Ponadto sam proces prostowania może również powodować nieskończenie małe zmiany wymiarowe.

Okrawarki krawędziowe umieszczone za prostowarką przycinają materiał po jego wyprostowaniu. W związku z tym nieregularności kształtu są usuwane przed przycinaniem, co umożliwia uzyskanie optymalnych tolerancji.

Podsumowanie: Zazwyczaj obie konfiguracje funkcjonują równie dobrze. Podczas gdy dla każdej z nich istnieją teoretyczne powody, aby ją zastosować, korzyści wynikające z zastosowania danej konfiguracji w porównaniu z drugą są minimalne.

Naprężenia taśmy, zwłaszcza szerokiej, z którą zazwyczaj mamy do czynienia podczas przycinania krawędzi, są nieistotne. Prostowarka może powodować zmiany wymiarowe. Jednak te zmiany są również nieistotne.

Wniosek: Chociaż większość błędnych przekonań opiera się na założeniach i nieprawidłowej interpretacji informacji, często są one postrzegane jako fakt. Jednak poprzez dokładniejsze przeanalizowanie informacji, większość z nich można skorygować.

Błędne przekonanie: Chociaż praktycznie wszyscy w produkcji byli narażeni na problemy spowodowane wygięciem, pozostaje niepewność co do tego, jak definiuje się wygięcie i w jakim stopniu wpływa ono na tolerancje części.

Wyjaśnienie: Wygięcie to odchylenie bocznej krawędzi taśmy od prostej krawędzi. Jest ono spowodowane tym, że jedna strona taśmy jest dłuższa niż druga.

Wygięcie jest mierzone przez umieszczenie prostej krawędzi po wklęsłej stronie taśmy i pomiar odległości między prostą krawędzią a środkową częścią łuku. Jeśli to możliwe, pomiar ten należy wykonywać na rozpiętości 6096 mm (20′ 0″). Ten przyrost służy jako dobry punkt odniesienia, ponieważ jest to długość, do której odnoszą się walcarki w przypadku wygięć.

Standardowe specyfikacje walcarek dla wygięć to 25,4 mm na rozpiętości 6096 mm (1″ na 20′ 0″). Większość walcarek zwykle oferuje jedną czwartą tej tolerancji, a więc 6,35 mm (0,25″) na rozpiętości 6096 mm (20′ 0″). Jednak w przypadku większości produkowanych obecnie kręgów klasy komercyjnej wartość ta jest na ogół mniejsza. Ważne jest również, aby zdawać sobie sprawę z faktu, że skoro wygięcie jest ciągłą krzywą lub promieniem taśmy i jeśli na określonej odległości występuje określone wygięcie, to w przypadku podwojenia tej odległości wygięcie wzrośnie czterokrotnie.

Jako przykład, wygięcie 1,59 mm (0,0625″) na długości 1829 mm (6′ 0″) wydaje się być stosunkowo małe, gdy zostanie ono matematycznie zrzutowane na 6096 mm (20′ 0″). Wielkość ta wynosi w rzeczywistości 17,45 mm (0,6875″), co jest uważane za nadmierne.

Podsumowanie: Wygięcie jest najważniejszym czynnikiem wpływającym na tolerancje części. Aby uzyskać części o ścisłej tolerancji bez ponownego ścinania, wygięcie musi być minimalne. Im ściślejsze tolerancje, tym mniej wygięcia można tolerować.

Wniosek: Chociaż większość błędnych przekonań opiera się na założeniach i nieprawidłowej interpretacji informacji, często są one postrzegane jako fakt. Jednak poprzez dokładniejsze przeanalizowanie informacji, większość z nich można skorygować.

Błędne przekonanie: Ze względu na ich powszechne zastosowanie w liniach cięcia wykrojowego, nożyce typu bow-tie są często postrzegane jako zdolne do wytwarzania lepszych tolerancji niż standardowe nożyce typu rake.

Wyjaśnienie: Konstrukcja nożyc w odniesieniu do rodzaju ostrza nie ma bezpośredniego wpływu na tolerancje, które dana linia jest w stanie zapewnić. Osiągane tolerancje są przede wszystkim funkcją typu układu pomiarowego, w jaki wyposażona jest linia, oraz sposobu podawania materiału do nożyc.

Jednakże nożyce mogą wpływać na rzeczywiste uzyskane tolerancje, jeśli taśma nie jest odpowiednio utrzymywana podczas ścinania. Jeśli materiał może się przesunąć, wpłynie to na gotową część.

Normalnie proste nożyce typu rake stosują przytrzymanie materiału, aby utrzymać materiał na miejscu podczas ścinania. Niektóre nożyce typu bow-tie polegają wyłącznie na działaniu ostrza wchodzącego jednocześnie z obu stron i poruszającego się w kierunku środka taśmy, aby utrzymać pozycję, podczas gdy inne zapewniają również przytrzymanie.

Podsumowanie: W odniesieniu do tolerancji odpowiednie są oba typy nożyc. Jednak, aby osiągnąć optymalne wyniki, zaleca się przytrzymanie.

Wniosek: Chociaż większość błędnych przekonań opiera się na założeniach i nieprawidłowej interpretacji informacji, często są one postrzegane jako fakt. Jednak poprzez dokładniejsze przeanalizowanie informacji, większość z nich można skorygować.

Błędne przekonanie: Powszechnie uważa się, że proste ostrze lub standardowe nożyce typu rake mają tendencję do zginania jednego rogu ciętej blachy. Zastosowanie nożyc typu bow-tie powiązano z rozwiązaniem tego problemu.

Wyjaśnienie: W przypadku niektórych zastosowań, standardowe nożyce typu rake są znane z tego, że w trakcie procesu cięcia zginają jedną krawędź taśmy, podczas gdy w innych zastosowaniach tak się nie dzieje.

Aby zrozumieć, co powoduje problem, należy wyjrzeć poza kwestię nożyc. Obserwując uważnie, można przekonać się, że problem nie tkwi w rodzaju nożyc. Tkwi on w braku podparcia pod materiałem podczas cięcia taśmy.

Ponieważ proste nożyce typu rake tną od jednej strony taśmy do drugiej, to jeżeli cięty materiał nie jest podparty, gdy ostrza nożyc przecinają go w poprzek, strona taśmy, do której najpierw weszły ostrza nożyc, będzie zwisać, powodując skręcenie taśmy.

Im szersza taśma i im dalej wejdą ostrza, tym większe jest obciążenie zginające pozostałej, nieprzeciętej części taśmy.

W rezultacie, przed odcięciem pełnej szerokości materiału, skręcanie to powoduje, że narożnik przeciwnej krawędzi wygina się pod ciężarem arkusza blachy. Zwykle im wolniej tną nożyce, tym problem staje się bardziej widoczny.

Nożyce typu bow-tie weszły do powszechnego użytku wraz z opracowaniem linii wymagających nożyc o dużych prędkościach cyklu.

Ostrza typu bow-tie z równym kątem natarcia od obu końców do środka ostrzy skracają skok, przecinając o połowę zachodzące na siebie ostrza w dolnej części skoku. W rezultacie, chociaż wymagania dotyczące tonażu są zwykle dwukrotnie wyższe niż w przypadku standardowych nożyc typu rake, ich prędkości cyklu są znacznie wyższe.

Podsumowanie: W pewnych okolicznościach proste nożyce typu rake mogą powodować zginanie krawędzi arkusza blachy. Jednak problemem jest tu brak podparcia materiału, a nie same nożyce. W rezultacie, po prawidłowym zastosowaniu, standardowe nożyce typu rake zapewniają zadowalające rezultaty. Zastosowanie nożyc typu bow-tie zależy od wymagań dotyczących prędkości cyklu cięcia.

Wniosek: Chociaż większość błędnych przekonań opiera się na założeniach i nieprawidłowej interpretacji informacji, często są one postrzegane jako fakt. Jednak poprzez dokładniejsze przeanalizowanie informacji, większość z nich można skorygować.

Błędne przekonanie: Kiedyś powszechną praktyką producentów było umieszczanie prostowarki za nożycami. Jednak obecnie większość producentów umieszcza prostowarkę przed nożycami. Jaki jest tego powód i jak lokalizacja nożyc wpływa na gotowe części?

Wyjaśnienie: Kiedy prostowarki po raz pierwszy weszły do powszechnego użytku kilkadziesiąt lat temu, zwykle umieszczane były za nożycami. Pomimo że ta lokalizacja zapewnia najprostszą integrację z linią, narzuca również pewne ograniczenia.

Ponieważ części zostały zmierzone i przycięte poprzecznie przed prostowaniem, nieregularności kształtu mogą wpływać na tolerancje części. Proces prostowania może również zmienić wymiary części.

W rezultacie, gdy tolerancje części zaczęły odgrywać bardziej krytyczną rolę, producenci zaczęli umieszczać prostowarkę przed nożycami. Umożliwiło to pracę prostowarki w trybie ciągłym i jednocześnie wyprostowanie taśmy przed jej pomiarem i przycięciem poprzecznym.

Umieszczenie prostowarki przed nożycami eliminuje również tendencję rolek prostowarki do zaznaczania wiodącej krawędzi każdego arkusza.

Podsumowanie: Aby uprościć instalację, praktyka instalowania prostowarki za nożycami jest nadal sporadycznie stosowana podczas dodawania prostowarki do istniejącej linii. Jednak ze względu na korzyści, większość nowych systemów produkowanych obecnie umieszcza prostowarkę przed nożycami.

Wniosek: Chociaż większość błędnych przekonań opiera się na założeniach i nieprawidłowej interpretacji informacji, często są one postrzegane jako fakt. Jednak poprzez dokładniejsze przeanalizowanie informacji, większość z nich można skorygować.

Błędne przekonanie: Stosunkowo często można zobaczyć niektóre linie zawierające zarówno prostownicę, jak i prostowarkę, podczas gdy inne systemy używają tylko prostowarki. Jaka jest różnica?

Wyjaśnienie: Praktyka używania zarówno prostownicy, jak i prostowarki w tej samej linii różni się w zależności od producenta. Zazwyczaj, jeśli używane są obie maszyny, producent będzie twierdzić, że użycie prostownicy w celu usunięcia rezydualnego wygięcia przed wyprostowaniem zapewni lepszą płaskość.

Producenci używający tylko prostowarki utrzymują, że po wyprostowaniu taśmy prostowarką następuje również usunięcie rezydualnego wygięcia, w związku z czym wcześniejsze usuwanie wygięcia zapewnia znikome korzyści.

Ponieważ rezydualne wygięcie materiału ulega nieustannej zmianie, to podobnie jak w przypadku użycia prostownicy, pierwsza grupa rolek roboczych prostowarki wprowadza w rzeczywistości odwrotne wygięcie rezydualne.

To rezydualne wygięcie jest stałe i pozostałe rolki mogą je wyprostować bez konieczności ciągłej regulacji rolek. Ta podstawowa zasada działania eliminuje konieczność wstępnego prostowania.

Streszczenie: Jeśli chodzi o skuteczność, obie konfiguracje linii zapewnią zadowalające wyniki. Jednak większość producentów sprzętu, którzy produkują prostowarki, twierdzą, że wstępne prostowanie nie jest wymagane.

Wniosek: Chociaż większość błędnych przekonań opiera się na założeniach i nieprawidłowej interpretacji informacji, często są one postrzegane jako fakt. Jednak poprzez dokładniejsze przeanalizowanie informacji, większość z nich można skorygować.

Błędne przekonanie: Pomimo że od dziesięcioleci powszechne stosuje się prostownice i prostowarki, jest wiele nieporozumień dotyczących prawidłowego zastosowania i możliwości każdej maszyny.

Wyjaśnienie: Konwencjonalne prostownice, czasami określane jako spłaszczarki, zawierają szereg rolek roboczych o dużej średnicy. Zazwyczaj stosuje się od pięciu do jedenastu rolek.

Gdy materiał przechodzi przez rolki, jest naprzemiennie wyginany od stycznej jednej rolki do stycznej następnej rolki. W wyniku tego procesu gięcia zostaje usunięte rezydualne wygięcie, jak również korytkowatość.

Jednakże, ponieważ ten ruch zginania jest ograniczony do jednej osi, tj. w górę i w dół w tej samej płaszczyźnie poziomej, prostownice nie mogą korygować zmienności długości taśmy w kierunku poprzecznym.

Podobną maszyną używaną do usuwania rezydualnego wygięcia jest precyzyjna prostownica. Precyzyjna prostownica zawiera szereg rolek roboczych o stosunkowo małej średnicy. Rolki oporowe służą do zapewnienia równoległości między rolkami górnymi i dolnymi.

Ze względu na ich podobieństwa precyzyjną prostownicę można pomylić z prostowarką korygującą typu rolkowego. Jednak w przeciwieństwie do prostowarki, rolki oporowe prostownicy mają ustaloną pozycję. W rezultacie precyzyjna prostownica ogranicza się również do usuwania rezydualnego wygięcia i korytkowatości.

Podobnie jak w przypadku prostownicy precyzyjnej, prostowarka korekcyjna zawiera szereg blisko ustawionych i stosunkowo małych rolek roboczych. Wzdłuż każdej rolki znajdują się rolki oporowe. Jednak rolki oporowe prostowarki można dostosować tak, aby celowo odchylić część odpowiadającej im rolki.

Jeśli materiał zawiera falistą krawędź, następuje odchylenie rolek w środkowym punkcie i na przeciwległej krawędzi. Powoduje to rozciągnięcie środka i przeciwległej krawędzi taśmy przy zachowaniu pierwotnej długości falistej krawędzi. Takie rozciągnięcie wyrównuje wymiarowe wyrównanie taśmy, czego rezultatem jest wyprostowanie materiału.

Streszczenie: Podczas gdy istnieją podobieństwa między prostownicą i prostowarką, to pomiędzy obu maszynami widoczne są wyraźne różnice. Pomimo że precyzyjna prostownica może w większym stopniu niż konwencjonalna prostowarka obrobić materiał ze względu na rozmiar i liczbę rolek roboczych, zalety precyzyjnej prostownicy w porównaniu z konwencjonalną maszyną są marginalne.

Obie maszyny ograniczają się do usuwania wygięcia rezydualnego i korytkowości. W zastosowaniach, w których usunięcie wygięcia rezydualnego i korytkowości jest wystarczające, każda konfiguracja będzie działać zadowalająco. W przypadku aplikacji wymagającej optymalnej płaskości konieczne jest zastosowanie korekcyjnej prostowarki.

Wniosek: Chociaż większość błędnych przekonań opiera się na założeniach i nieprawidłowej interpretacji informacji, często są one postrzegane jako fakt. Jednak poprzez dokładniejsze przeanalizowanie informacji, większość z nich można skorygować.

Błędne przekonanie: Prędkość linii jest specyfikacją, która jest często używana do określenia zdolności produkcyjnej linii. Prędkość linii odnosi się do prędkości materiału podczas normalnej pracy linii. Jednak prędkość linii jest często błędnie interpretowana jako wydajność systemu, która w rzeczywistości odnosi się do ilości materiału obrobionego w danej minucie.

Prędkość linii i wydajność byłyby identyczne, gdyby oceniać nieustannie pracującą linię obróbki, taką jak krajarka. Jednakże często jest to niewłaściwie stosowane w odniesieniu do linii cięcia poprzecznego charakteryzującej się przerywaną pracą lub zmienną prędkością.

Wyjaśnienie: W przypadku linii cięcia poprzecznego start/stop, prędkość linii odnosi się do prędkości przesuwania materiału. Ponieważ jednak ten typ systemu pracuje w sposób przerywany, podczas cięcia następuje chwilowe zatrzymanie materiału. W rezultacie wydajność różni się od rzeczywistej prędkości linii.

Linia cięcia poprzecznego ze stołem zwalniającym o dwóch prędkościach pracuje w dwóch trybach prędkości, przy czym w jednym z tych trybów prędkość linii jest stosunkowo wysoka. Jednakże podczas przycinania taśmy linia jest w trybie pełzania, i w rzeczywistości materiał posuwa się znacznie wolniej.

W konsekwencji wydajność jest średnią między dwiema prędkościami i czasem trwania każdego z trybów.

System podajnika w linii typu pętla pracuje w sposób przerywany. Pętla akumulacji między podajnikiem a prostowarką umożliwia ciągłe wyrównywanie materiału, podczas gdy następuje chwilowe zatrzymanie pracy podajnika w celu przycięcia taśmy.

Pomimo że prędkość posuwu może z łatwością przekraczać 600 FPM, wydajność ponownie różni się od rzeczywistej prędkości linii, ponieważ materiał jest zatrzymywany w celu wykonania cięcia.

Aby określić wydajność, należy ponownie uśrednić prędkość posuwu, czas zatrzymania, tempo spowolnienia i przyspieszenia.

Podsumowanie: Pomimo że prędkość linii i wydajność mogą być identyczne, istnieje pomiędzy nimi wyraźna różnica.

Najbardziej znaczącą statystyką jest rzeczywista wydajność. Najprostszym sposobem określenia wydajności na dowolnej linii cięcia poprzecznego jest po prostu policzenie liczby części wyprodukowanych w danej minucie i pomnożenie tej liczby przez długość części. Będzie to wydajność dla tej konkretnej części.

Poza długością części ważne jest również rozważenie okoliczności, w których prędkość ta została osiągnięta, tj. jaki rodzaj materiału był obrabiany, jak szeroki, jaka grubość oraz jaką tolerancję osiągnięto.

Zmienne te ostatecznie określą rzeczywistą wydajność, jaką system jest w stanie osiągnąć.

Wniosek: Chociaż większość błędnych przekonań opiera się na założeniach i nieprawidłowej interpretacji informacji, często są one postrzegane jako fakt. Jednak poprzez dokładniejsze przeanalizowanie informacji, większość z nich można skorygować.